Donderdag, 12 juli, 354e dag en Vrijdag 13 juli, 355e dag.

Donderdag, 12 juli, 354e dag.
Ja, we liggen te schuilen voor het slechte weer, maar als we ´s morgens wakker worden schijnt het zonnetje uitbundig door de patrijspoorten. Toch maar vertrekken? is onze eerste gedachte. René bekijkt nogmaals de gribfiles, regen en stormachtige wind. Het staat er nog steeds. Eerst maar even douchen en bij de havenmeester langs. "How about the weather, what about the gale warnings" vragen we als we in zijn knusse kantoortje staan en wijzen naar buiten naar het zonnige weer.
"It is only a weather forecast, gents" en hij legt duidelijk het accent op forecast."You never know in this country". Nou, bij ons hebben Petertje Timofeef en het meisje Woei, het ook niet altijd helemaal juist.
Maar goed, wat doen we, to leave or not to leave, that is the question. Terug aan boord eerst maar eens een echt Engels ontbijt en als het spek in de pan ligt te krullen en de geur van gebakken eieren ons roefje vult vallen de eerste dikke druppels op het water. De lucht, dreigend en de wind loeit zelfs op dit beschutte plekje, om de boot. Het slechte weer is dus toch gekomen. De hele dag giet het van de regen en de 'Robeyne' ligt te rukken aan de landvasten. We hebben de juiste beslissing genomen, door niet de zee op te gaan en maken het ons gezellig met het kacheltje aan. Het is een goed moment om plannen te maken en zien hoe we de laatste dagen van de reis gaan invullen. We streven er naar om zaterdag 21 juli a.s in Parkhaven terug te zijn. Dan gaan we terug rekenen, de avond ervoor nog voor anker bij Durgerdam. De dag daarvoor aankomst Ijmuiden etc. We komen uiteindelijk op het volgende schema, alles ijs en weder dienende natuurlijk. Van het idyllische riviertje waar we nu liggen naar Brighton, dan door naar Dover. Oversteken naar Oostende waar Jack, een goede vriend van René aan boord komt en ons de laatste mijlen terug naar Nederland gaat vergezellen. Mosselen eten in België, dan Vlissingen of de Roompot, haring eten in Scheveningen en dan koers naar de Hoogovens van Ijmuiden, ook al heet het daar tegenwoordig allemaal anders. In de avond staat de jonge assistent havenmeester te kloppen tegen de boot, in de stromende regen, met een kwitantie boekje in de hand. We hebben al betaald op het kantoortje en in een gordijn van nattigheid stapt hij, onverrichter zaken in z'n bootje.

Vrijdag 13 juli, 355e dag.
Gelukkig zijn we niet bijgelovig anders waren we wellicht nooit van wal gestoken op deze dag. We gaan wel. Om 05.00 uur hebben we de wekker gezet en het eerste wat René weer doet is de weersverwachting uitlezen. Er zijn geen 'gale warnings' meer, alleen regen en harde wind. We besluiten om te gaan en glijden even later rustig met de stroom mee langs de oevers van dit bijzondere riviertje. Op de Solent aangekomen is het nog rustig en we zetten koers naar het beroemde plaatsje Cowes, het mekka van de zeilsport. Mooie herinneringen komen boven. Als bemanningslid op een wedstrijd schip heb ik, jaren geleden, dat wel, diverse zeilraces gevaren hier rond het eiland Wight, het was een unieke belevenis. Mijn allereerste zee zeil mijlen liggen hier trouwens. Nog maar nauwelijks volwassen mocht ik met een goede vriend mee bootjes overzeilen van Engeland naar Nederland. Die vriend, Leo van Veen, was eigenaar van jachthaven Doornbos in Breukeleveen en het bedrijf aan de Loosdrechtse plassen was dealer van het bekende merk 'Westerly' zeilboten. Het was de tijd dat je een hypotheek op je huis kon nemen en daar gewoon een boot van kon kopen. De aftrek bleef, ook voor dat bedrag gelden. Er werd niet op gelet waar het geld voor besteed werd. Als warme broodjes werden de dure zeiljachten op de Hiswa verkocht. De nieuwe eigenaren hadden de keus, of per dieplader naar Nederland laten vervoeren of, wat wij natuurlijk veel mooier vonden, het schip over te laten brengen door een 'professionele bemanning'. Dat waren wij dan! Met een weekendtasje op de Ferry naar Engeland en in Gosport, waar Westerly zijn schepen bouwt, als ik me het goed herinner! stapten we dan aan boord van zo'n gloednieuw schip. Een zeekaart, een passer, een potlood en een gummetje waren samen met het kompas zo'n beetje de navigatie middelen die we tot onze beschikking hadden. Zo kozen wij het ruime sop en gingen vol goede moed op weg. Leo had vast een beschermengeltje, dat op de zaling meevoer, want het is altijd goed gegaan. De reizen komen in mijn herinnering als we op de Solent varen op weg naar Brighton. Het is behoorlijk druk, ferry's varen continue over en weer, grote logge, die ook auto's vervoeren, maar ook snelle catamarans voor personenvervoer. Daartussen vliegt de Hoovercraft zig zaggend door alles heen. Een Mega containerschip komt ons achterop en gelukkig weet René exact hoe zijn koers gaat worden omdat het de ondieptes moet ontwijken. We zien even later een muur van opgestapelde containers langs ons heen gaan. René berekent koers, snelheid en stroom. We kunnen verder komen dan Brighton en besluiten om naar Eastbourne te gaan. Het wordt een winderige tocht en alleen op de genua leggen we de 65 mijl in een record tijd af. Ook blijft het droog, we hebben zelfs de zon erbij en genieten van het ware zeilen. De 'Seven Sister' met daarachter 'Beachy Head' komen in zicht. Het rood witte vuurtorentje onder aan de hoge krijtrots lijkt maar klein. In werkelijkheid is het 44 meter hoog. Boven op de hoge rotsen zien we wandelaars als kleine zwarte stipjes. De South Down's zijn een geweldig wandelgebied, kilometers kun je langs de imposante krijtrotsen lopen met uitzicht over zee, om daarna in een van de knoepert gezellige pubns neer te strijken en je te laven aan bier en te genieten van een pub-lunch of pub-diner. Het is nog maar vijf mijl van Beachy Head naar de ingang van de haven van Eastbourne. Een sluis door en we liggen in een, duidelijk door project ontwikkelaars gebouwd, mega gebeuren van moderne jachthaven, huizen, winkels, kroegen en restaurants. Het heet 'The Waterfront of Sovereign Harbour' en is heel populair bij de vakantiegangers, blijkens de enorme drukte in het restaurant waar we wat willen eten. We zitten, na alle stilte en dagen met alleen ons beiden op de boot, een beetje onwennig te kijken naar het drukke gescharrel van de toeristen. Een kakofonie van lawaai, veel, op een tafeltje wachtende mensen en daartussen rennen de serveerstertjes met borden dampende grill gerechten naar de blijkbaar uitgehongerde families met kinderen en de overige gasten. Is het nou zo druk? doen die mensen nou zo druk? of zijn wij het totaal ontwend.....ik denk eigenlijk dat laatste.
Beer.