zondag 22 juli 2012

Vrijdag 20 juli, 362e dag en Zaterdag, 21 juli, 363e dag.

Vrijdag 20 juli, 362e dag.
Aan de kade bij de sluis in IJmuiden mag je eigenlijk niet liggen, dat weten wij ook wel.
“Ik ben er nog nooit weggestuurd” zegt René, “en ik heb er al heel wat keertjes gelegen”.
Dan wordt er tegen romp van ons scheepje geklopt en als ik m'n hoofd uit het luik steek, staat er een streng kijkende politieman. “Heeft u dat grote bord niet gezien?” “Ja, natuurlijk meneer de agent maar kijk, we wachten op iemand, maar die zal wel in de file staan of zo”, maar we gaan zo vertrekken” Dan is het goed. Gelukkig is het dan al vrijdagochtend en hebben we er rustig de hele nacht kunnen liggen.
Jack is de stuurman op het traject Noordzee kanaal en behendig slalomt hij de 'Robeyne' door het drukke scheepvaart verkeer. Zelf blijf ik onderdeks en kom alleen boven als er weer iets bijzonders te zien is. Een immens grote tanker, een cruise schip, het REM eiland, dat nu op de kant staat en de werkeloze kranen van de container terminal, ogenschijnlijk toch een mislukt prestige project van de gemeente Amsterdam.
Bij het centraal station Amsterdam is het helemaal een gekkenhuis, met kris kras door elkaar heen varende schepen, grote duwbakken, veerponten, rondvaartboten en jachten.
Door de uitbouw van het station is de vaarweg versmald en is het goed uitkijken geblazen.
Bij de Oranjesluizen is het gezellig druk, het is volop vakantietijd en eindelijk, vandaag voor het eerst een beetje leuk weer. Veel zeilboten gaan richting zee, kleinere motorjachtjes en sloepen varen met ons mee het Markermeer op.
We kiezen voor Volendam om daar de laatste nacht van de reis door te brengen.
De zon schijnt uitbundig en het is nog heerlijk zeilen naar het stadje van de paling pop.
Er is nog plaats in het drukke haventje, al moeten we wel drie dik naast elkaar.
Op het dijkje ziet het zwart van de toeristen, de lucht van gerookte paling komt je tegemoet.
Eerst maar een biertje aan boord, nemen we er straks wel nog  een paar op de kant.
We krijgen bezoek aan boord, het zijn musjes, kleine vrolijk musjes. De musjes van Volendam zijn heel wat brutaler dan elders in het land. Ze eten  bijna uit  je hand en komen gewoon naast je zitten. Anders is het gesteld met de meisjes van Volendam, als we even later op 't dijkje lopen. Brutaal zijn ze wel en vrolijk, maar naast je komen zitten is er niet bij, laat staan uit je hand eten. Nee, ze hebben meer aandacht voor de jongens met strakke T-shirts, oorringen, gouden kettingen en de korte haartjes lekker in de gel. En zo hoort het ook!
Het is vrijdagavond en duidelijk uitgaansavond. De kroegen staan barstensvol, het geroezemoes overstemt alles, een lucht van parfum en bier komt je tegemoet, en de hormonen erachter aan.
En wat zien we nou! Zitten ze in Volendam ook al met de beentjes in het aquarium.
Het is zeker een nieuwe trend, een hype. Dat komt er van als je een jaar weg bent, dan mis je toch heel belangrijke dingen.
Kiss-Fish heet de tent, ze hebben klandizie en veel bekijks.
Japanse toeristen staan met open mond te kijken en vergeten  bijna te fotograferen.
In hun land hoort vis in de mond en niet aan je  voeten.
We maken de laatste maaltijd aan boord, drinken er een wijntje bij en kletsen nog tot het  tijd wordt om te gaan slapen.


Zaterdag, 21 juli, 363e dag.
Nog even, dan gaan we gaan we het knusse roefje van de ´Robeyne´verruilen voor een huis in Parkhaven. Het 'gewone' leven gaan we dan weer oppakken en is onze reis ten einde.
363 dagen geleden begonnen we met een uitgestelde reis. Windkracht acht op de Noordzee was niet bepaald aantrekkelijk om de eerste mijlen op zee te maken.
Maandag 25 juli was het dan zover. Met cadeaus en lieve brieven overladen, werden we uitgezwaaid  door familie en vrienden, diezelfde avond kozen we zee bij IJmuiden om er na bijna een jaar weer terug te keren.
Straks gaan we jullie allemaal weer zien, kussen en omhelzen.
Waarschijnlijk zullen er vragen komen, wat was nou het mooiste moment, zijn jullie nooit bang geweest, waren er gevaarlijke momenten, gaan jullie het nog een keer doen.
Gelukkig heeft de moderne technologie ons geholpen om al die mooiste en minder mooie momenten met jullie te delen.
Midden op de Atlantische Oceaan een stukje schrijven voor het blog, duizenden mijlen verwijderd van de vaste wal. René die dan met één druk op de knop via de SSB onze belevenissen binnen een fractie van een seconde in de huiskamers van vrienden en familie brengt. Misschien was dat wel het meest bijzondere van de reis.
Het mooiste moment? Alles wat we gezien, gehoord, gevoeld en beleefd hebben, hebben we met jullie kunnen delen en getracht via woorden over te brengen.
Vaak waren die belevenissen nauwelijks onder woorden te brengen, het gevoel dat je krijgt als er plotseling een walvis naast de boot mee zwemt of tientallen dolfijnen met het boegwater spelen.
Of de Nijlpaarden op de Gambia rivier, of 's nachts varen onder een hemel met miljarden sterren met zachtjes de klanken van het Ave Maria door de speakers, ach ,de hele reis was een aaneenschakeling van mooie momenten.
Of we bang zijn geweest?
Het antwoord is, nooit, wel gespannen, maar dat is wat anders. De 'Robeyne' geeft je een uiterst veilig gevoel, het schip kan alles aan en gedurende de reis kregen wij steeds meer vertrouwen.
Aan het schip zal het niet liggen, heb ik vaak gedacht. Dat vertrouwen kwam bij mij ook door de uitstraling van René.
Hij is niet alleen een ware zeiler, maar ook een ware navigator en een ware weerkundige. Zelfs de kunst van het ware repareren is hem gegeven.
Door het beheersen van die disciplines zijn we nooit in moeilijke omstandigheden gekomen.
Ook stormen zijn ons bespaard gebleven.
Ik heb heel veel bijgeleerd in het afgelopen jaar en niet alleen op nautisch gebied.
Het waren natuurlijk niet alleen maar mooie momenten, er waren ook mindere.
De overval van de Franse Douane, midden in de nacht was echt even schrikken.
Van kinderen op de Kaap Verdische eilanden die uit vuilnisbakken eten wordt je ook niet echt blij.
De aanvaring, midden in de nacht, terwijl we na een lange en vermoeiende tocht, voor anker lagen bij Banjul aan de ingang van de Gambia rivier, die klap, die nog na dreunt,  zal ons lang heugen.
De ongelofelijke armoede van Gambia deed ons beseffen hoe goed wij het hebben en hoe rijk we zijn.
Minder leuk was natuurlijk ook het vertrek van Coen, samen uit samen thuis, hebben we wat dat betreft niet waar kunnen maken.
Gelukkig heeft hij het grootste deel van de reis meegemaakt en net als wij daar goede herinneringen aan over gehouden.
Het blog, samen met de duizenden foto's en meters film vormen straks de kapstok voor de herinnering aan deze unieke zeiltocht.
Begonnen op de Noordzee, via de beruchte Golf van Biskaje naar de Portugese Noord.
Twee maal de Oceaan over, ver over de twaalfduizend zeemijlen hebben we erop zitten.
Maar wij hebben ook vragen aan jullie, hoe is het jullie vergaan in het afgelopen jaar.
Dat de prijs van de benzine omhoog is gegaan, het zal wel, en dat het kabinet gevallen is dat hebben we nog wel meegekregen, maar hoe is het met jullie, laten we het daar maar over gaan hebben als we elkaar straks zien.
Beer.

1 opmerking:

  1. Jan en ik (Thea) de bouwers van de "Dikke Druyff" van Bart en Birgit hebben enorm genoten van jullie avonturen die ons elke dag verrasten en soms ook ontroerden dat zullen wij erg gaan missen.

    BeantwoordenVerwijderen